τυφλοσούρτης

και λόγ. τ. τυφλοσύρτης, ο, Ν

1. αυτός που καθοδηγεί τυφλό

2. μτφ. πρόχειρο βοήθημα, ιδίως για μαθητές, όπου βρίσκει κανείς άκοπα και μηχανικά αυτό που ζητά («οι μεταφράσεις τών αρχαίων ελληνικών έχουν καταντήσει τυφλοσούρτες»).

[ΕΤΥΜΟΛ. < τυφλός + σύρτης / σούρτης (< σύρω)].